شیمی پلاستیک ها

همه ی پلاستیک ها پلیمر هستند، ولی همه ی پلیمرها پلاستیک نیستند. پلیمرها می توانند در طبیعت به صورت قیر، لاک، پوسته ی لاک پشت، شاخک ها و عصاره ی درختانی مثل عنبر و شیره ی گیاهی یا لاتکس (لاستیک خام) یافت شوند.

ولی پلیمر چیست؟ ماده ای ساخته شده از واحد های شیمیایی یا مولکولهای مکرر. بیشتر پلیمرها حاوی کربن و هیدروژن هستند با این حال می توانند حاوی اکسیژن، کلر، فلوئور، نیتروژن، سیلیکون، فسفر و گوگرد نیز باشند. PVC حاوی کلر، نایلون حاوی نیتروژن، تفلون حاوی فلوئور، و پلی استرها و پلی کربنات ها حاوی اکسیژن هستند.

پلیمرها هر کدام خواص متمایزی دارند ولی بیشتر آنها در خواص مشترک هستند. پلیمرها مقاومت شیمیایی دارند و می توانند عایق الکتریکی یا حرارتی باشند؛ و به خوبی می توانند به صورت یک پارچ با دیواره ی ضخیم تا یک رشته نخ نازک ساخته شوند.

انواع پلاستیک ها:

به طور کلی پلاستیک ها به دو دسته ی اصلی تقسیم می شوند:

پلاستیکهای سختی پذیر و سختی ناپذیر

پلیمرها

پلیمرها ترکیبات یا درشت مولکول هایی متشکل از واحدهای ساختاری بسیاری هستند که به صورت پیوسته تکرار می شوند و از طریق فرآیند پلیمریزاسیون ساخته شده اند. اصطلاح پلیمر از کلمه ی یونانی πολύς (پُلُوس، به معنای زیاد) و μέρος (مِروس به معنای بخش ها) مشتق شده است و به ساختار مولکولی اشاره دارد که متشکل از واحدهایی است که چندین بار تکرار می شوند. به این ترتیب ویژگیهای مثل جرم مولکولی نسبی بالا و خواص درخور توجهی از خود نشان می دهند. واحدهای تشکیل دهنده ی مشتق پلیمری در حقیقت از مولکول های با جرم مولکولی نسبی پایین هستند. این اصطلاح علی رغم تعریف جداگانه ی سازمان آیوپاک نوین (IUPAC) در سال 1833 توسط Jöns Jacob Berzelius ابداع شد. پلیمرها در زمینه ی بیوفیزیک و علم درشت مولکول ها و علم پلیمرها (که شامل علوم شیمی پلیمرها و فیزیک پلیمرها بوده) مورد بررسی و مطالعه قرار گرفته اند.